هزاران غم بدل اندوته ديرم

شاعر : بابا طاهر

هزار آتش بجان افروته ديرم هزاران غم بدل اندوته ديرم
هزاران مدعي را سوته ديرم بيک آه سحر کز دل برآرم
واته گلخن به چشمم گلشن آيو بيته گلشن به چشمم گلخن آيو
که واته مرده را جان بر تن آيو گلم ته گلبنم ته گلشنم ته
وصال تو ز عمر جاودان به غم عشقت ز گنج رايگان به
خدا دونه که از ملک جهان به کفي از خاک کويت در حقيقت
دل خون گشته‌ام درمان نداره سر سرگشته‌ام سامان نداره
که در هر مذهبي ايمان نداره به کافر مذهبي دل بسته ديرم
فغان از بخت برگرديده‌ي مو امان از اختر شوريده‌ي مو
رود خون از دل غمديده‌ي مو فلک از کينه ورزي کي گذاره
به سرو قدت اي زيبنده رخسار بروي ماهت اي ماه ده و چار
بدياري ندارم مو سر و کار که جز عشقت خيالي در دلم ني
ببارش هر کسي دستي برآرد نهالي کن سر از باغي برآرد
اگر بر جاي ميوه گوهر آرد برآرد باغبان از بيخ و از بن
چو جغدي جاي در ويرانه ديره غمت در سينه‌ي مو خانه ديره
هر آن انده که در انبانه ديره فلک هم در دل تنگم نهد باز
دل ديوانه‌ام ديوانه‌تر شي کشم آهي که گردون پر شرر شي
که آه سوته ديلان کارگر شي بترس از برق آه سوته ديلان
سرشکم جاري از خون جگر ني شبي نايد ز اشکم ديده تر ني
ته را از حال زار مو خبر ني شو و روجم رود با ناله‌ي زار
خدا دونه دل از هجرت کبابه غم و درد دل مو بي حسابه
بکش مرغ دلم بالله ثوابه بنازم دست و بازوي ته صياد
زهر در کاسه ديرم اي نکويار بي تو تلواسه ديرم اي نکويار
مصاحب اين سه ديرم اي نکويار ميم خون گريه ساقي ناله مطرب
از او پرسم که اين چين است و آن چون اگر دستم رسد بر چرخ گردون
يکي را نان جو آلوده در خون يکي را ميدهي صد ناز و نعمت
چه دشت است اينکه خونخوارش زمينه چه باغ است اينکه دارش آذرينه
مگر صحراي عشق نازنينه مگر بوم و بر سنگين دلان است
که مو آيم بدانجا از همه راه کجا بي جاي ته اي بر همه شاه
غلط گفتم غلط استغفرالله همه جا جاي ته مو کور باطن
خبر بر سرو آزادم برد ني کسيکه ره بفريادم برد ني
کسيکه يادت از يادم برد ني همه خوبان عالم جمع گردند
که جاري سازم از هر ديده جوئي به هر شام و سحر گريم بکوئي
که گل کارم بجايش خار روئي مو آن بي طالعم در باغ عالم
ز نرگس ناز در دنباله ديري سمن زلفا بري چون لاله ديري
که در سرناز چندين ساله ديري از آن رو سه بمهرم بر نياري
ز جور يار و چرخ پير نالم شبي نالم شبي شبگير نالم
گهي چون شير در زنجير نالم گهي همچون پلنگ تير خورده
به ميزان و صراطم ماجرا بي واي آن روزي که قاضي مان خدا بي
واي آنساعت که نوبت زان ما بي بنوبت ميروند پير و جوانان
گل است آندل که مهر تو نورزه دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه
بيک عالم گريبان وابيرزه گريباني که از عشقت شود چاک
دو ابرويت بناز آميته ديري برويت از حيا خوي ريته ديري
بسي هاروت دل آويته ديري به سحر ديده در چاه زنخدان
زمژگانم روان خون جگر بي ز آهم هفت گردون پر شرر بي
کجا از سوته ديلانت خبر بي ته که هرگز دلت از غم نسوجه
زآهم هفت چرخ آلاوه گيره سحرگاهان که اشکم لاوه گيره
که گيتي سر بسر سيلابه گيره چنان از ديده ريزم اشک خونين
چمن پر سبزه صحرا لاله زاره عزيزان موسم جوش بهاره
که دنياي دني بي اعتباره دمي فرصت غنيمت دان درين فصل
مرا وصل آموه و هجران چه حاصل مرا درد آموه و درمان چه حاصل
سر سوته کله ياران چه حاصل بسوته بي گل و آلاله بي سر
ز آه و ناله‌ي خود در فغانم دلا از دست تنهايي بجانم
کند فرياد مغز استخوانم شبان تار از درد جدايي
نه از آموزش استاد ديرم غم عشق تو مادر زاد ديرم
خراب آباد دل آباد ديرم بدان شادم که از يمن غم تو
دل ريشم ز دردت ريشتر کن الهي سوز عشقت بيشتر کن
بجانم صد هزاران نيشتر کن ازين غم گر دمي فارغ نشينم
فغان کاين درد مو درمان نداره غمم بيحد و دردم بي شماره
که فرياد دلم بي‌اختياره خداوندا ندونه ناصح مو
به چشمانم نمانده روشنائي عزيزان از غم و درد جدايي
نه يار و همدمي نه آشنائي بدرد غربت و هجرم گرفتار
که بسياره غم بي‌حاصل مو نصيب کس مبو درد دل مو
که دارد مشکلي چون مشکل مو کسي بو از غم و دردم خبردار
سخنهاي خوشش تاج سرم بي به لامردم مکان دلبرم بي
همان بهتر که دلبر در برم بي اگر شاهم ببخشد ملک شيراز
کز او گرم است بازار محبت دلي ديرم خريدار محبت
زپود محنت و تار محبت لباسي دوختم بر قامت دل
تن و جاني بجز جانان ندانند خوشا آنانکه تن از جان ندانند
بدرد خويشتن درمان ندانند بدردش خو گرند سالان و ماهان
بجز آزار مو کاري نداره دل مو بيتو زار و بي قراره
بدرد هجرت اينش روزگاره زند دستان بسر چون طفل بدخو
بوره آه سحر از مو بياموز بوره بلبل بناليم از سر سوز
مو از بهر دل‌آرامم شو و روز تو از بهر گلي ده روز نالي
تو يار بيکسان مو مانده بيکس خداوندا بفرياد دلم رس
خدا يار مو چه حاجت کس همه گويند طاهر کس نداره
ز دستم شيشه‌ي ناموس بر سنگ دلي ديرم ولي ديوانه و دنگ
که در دامان دلبر برزنم چنگ ازين ديوانگي روزي برآيم
چو مو دلها پر از درد چه سازم همه عالم پر از کرد چه سازم
همواز طالعم زرد چه سازم بکشتم سنبلي دامان الوند
بطرف سبزه و آب روان شم قدح بر گيرم و سير گلان شم
وايم مست و بسيرلاليان شم دو سه جامي زنم با شادکامي
زلاله داغ بر دل بيش ديرم مو از جور بتان دل ريش ديرم
من شرمنده سر در پيش ديرم چو فردا نامه خوانان نامه خوانند
واتم آلاليا کي چينمت بار ديم آلاله‌اي در دامن خار
درخت دوستي دير آورد بار بگفتا باغبان معذور ميدار
ندونه در سفر يا در حضر بي خوشا آندل که از خود بيخبر بي
پي ليلي دوان با چشم تر بي بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون
بهرجان سوز هجر افروتني بي همه دل ز آتش غم سوتني بي
اگر شاه و گدائي دوتني بي که از دست اجل بر تن قبائي
مرکب گيرم از خون رگانم قلم بتراشم از هر استخوانم
نويسم بهر يار مهربانم بگيرم کاغذي از پرده‌ي دل
که تا دامان محشر بايدم سوخت محبت آتشي در جانم افروخت
که خياط اجل ميبايدش دوخت عجب پيراهني بهرم بريدي
ته داني حاجتم را مو چه واجم الهي ار بواجم ور نواجم
وگر محروم سازي مو چه ساجم اگر بنوازيم حاجت روا بي
مو آن محنت نصيب سخت جانم مو آن دلداده‌ي بي خانمانم
که چون بادي وزد هر سو دوانم مو آن سرگشته خارم در بيابان
غم و سوز وگدازم با که واجم نميدانم که رازم با که واجم
دگر راز و نيازم با که واجم چه واجم هر که ذونه ميکره فاش
ز وصلت بي نوا چند آيم و شم سر کويت بتا چند آيم و شم
نترسي از خدا چند آيم و شم بکويت تا ببيند ديده رويت
بوره ليلي و مجنوني بسازيم بوره کز ديده جيحوني بسازيم
بوره کز نو فريدوني بسازيم فريدون عزيزم رفتي از دست
باشک ديدگانم دادم آبش گلي که خود بدادم پيچ و تابش
گل از مو ديگري گيرد گلابش درين گلشن خدايا کي روا بي
در آن آتش دل و جان سوته ديرم زعشقت آتشي در بوته ديرم
بمژگان خاک پايش روته ديرم سگت ار پا نهد بر چشمم ايدوست
فلک را جمله سر تا پا بسوجم به آهي گنبد خضرا بسوجم
چه فرمائي بساجي يا بسوجم بسوجم ار نه کارم را بساجي
اگر چشمم بدوزي دوته خواهم اگر جسمم بسوزي سوته خواهم
گلي همرنگ و همبوي ته خواهم اگر باغم بري تا گل بچينم
که لاله سر بر آره مو بچينم سر کوه بلند چندان نشينم
نگار بيوفا چون مو گزينم الاله بيوفا بي بيوفا بي
جگر پر سوز و پر درد آيم و شم ز وصلت تا بکي فرد آيم و شم
مو تا کي با رخ زرد آيم و شم بموگوئي که در کويم نيايي
گل و سنبل ز رخسار ته چينم خوشا روزي که ديدار ته وينم
جمالت اي نگار نازنينم بيا بنشين که تا وينم شو و روز
وجودم آتشينه چون ننالم دلم زار و حزينه چون ننالم
چو مرگم در کمينه چون ننالم بمو واجن که طاهر چند نالي
گلستان آذرستان بچشمم بيته گلشن چو زندان بچشمم
همه خواب پريشان بچشمم بيته آرام و عمر و زندگاني
بروز از درد و غم بيچاره هستم بشو ياد تو اي مه پاره هستم
مويم که در جهان آواره هستم تو داري در مقام خود قراري
فلک بر گردنم زنجير دارد غريبي بس مرا دلگير دارد
که غربت خاک دامنگير دارد فلک از گردنم زنجير بردار
هزاران دل چو ما پا بست ديره هر آن دلبر که چشم مست ديره
چو شعر مو بلند و پست ديره ميان عاشقان آن ماه سيما
قدر سري ز زلف مشگبارش قضا رمزي زچشمان خمارش
نکويان جهان آئينه دارش مه و مهر آيتي ز آنروي زيبا
گذشته عمرم از نو بر سر آيو شبي کان نازنينم در بر آيو
بره باشد که يارم از در آيو همه شو ديده‌ي مو تا سحرگاه
گذرگاه تو بر اوج فلک بي دلا راهت پر از خار و خسک بي
خوشا آنکس که بارش کمترک بي شب تار و بيابان دور منزل
زري چون جان مو در بوته‌اي ني دلي چون مو بغم اندوته اي ني
که يار سوته دل جز سوته‌اي ني بجز شمعم ببالين همدمي نه
دل آشفته‌ام زير و زبر بي شبم از روز و روز از شو بتر بي
چو آه سوته جانان پر شرر بي شو و روز از فراقت ناله‌ي مو
بجانم تير عشقت دوته‌تر بي خور آئين چهره‌ات افروته‌تر بي
هر آن نزديک خور بي سوته‌تر بي چرا خال رخت دوني سياهه
که هر ياري گرفتم بيوفا بي صفا هونم صفا هونم چه جابي
که در هر منزلي صد آشنا بي بشم يکسر بتازم تا به شيراز
چو گل پرورده‌ي باد بهاري بمو واجي چرا ته بيقراري
بجان او ندارم اختياري چرا گردي بکوه و دشت و صحرا
لانه در کوه دارم سايباني مو آن باز سفيدم همداني
بچنگ خود کرم نخجير باني ببال خود پرم کوهان بکوهان
فغان و ناله از بيدرد نايو عزيزا مردي از نامرد نايو
که شعله از تنور سرد نايو حقيقت بشنو از پور فريدون
که هجرانش بلا وصلش بلا بي بدام دلبري دل مبتلا بي
نه دل گويي که دشت کربلا بي درين ويرانه دل جز خون نديدم
خرابه خانه‌ام ويرانه‌تر شي دل ديوانه‌ام ديوانه‌تر شي
که آه سوته ديلان کارگر شي کشم آهي که گردون را بسوجم
چو مو خونين دلي در دهر کم بي قدم دايم زبار غصه خم بي
دل بيچاره‌ي مو کوه غم بي زغم يکدم مو آزادي نديرم
گل امروز مو فردا خزان بي جهان خوان و خلايق ميهمان بي
بما واجن که اينت خانمان بي سيه چالي که نامش را نهند گور
بدامان اشک چشمم گل گل آيو سحرگان که بلبل بر گل آيو
که هر سوته دلي در غلغل آيو روم در پاي گل افغان کنم سر
زمان وصل ياران هفته‌اي بي گلان فصل بهاران هفته‌اي بي
که گل در لاله زاران هفته‌اي بي غنيمت دان وصال لاله رويان
دمي با ساقي کوثر نشينم شبي خواهم که پيغمبر ببينم
در آن گلشن گل شادي بچينم بگيرم در بغل قبر رضا را
هميشه زهر غم در شيشه ديرم زهجرانت هزار انديشه ديرم
فغان و آه و زاري پيشه ديرم ز نا سازي بخت و گردش چرخ
مکن منعم گرفتار دلستم بروي دلبري گر مايلستم
که من وامانده‌ي اين قافلستم خدا را ساربان آهسته ميران
سرشک از ديده بارانم شو و روز بي ته سر در بيابانم شو و روز
هميدانم که نالانم شو و روز نه بيمارم که جايم ميکري درد
شوان بيداري و فرياد و زاري همه روزم فغان و بيقراري
ته از سنگين دلي پروا نداري بمو سوجه دل هر دور و نزديک
شرار آه پر آذر نبيني بميرم تا ته چشم‌تر نبيني
که از مو مشت خاکستر نبيني چنانم آتش عشقت بسوجه
ببالينم نهند خشت و گل و سنگ واي آن روجي که در قبرم نهند تنگ
نه دست آنکه با موران کنم جنگ نه پاي آنکه بگريزم ز ماران
سر شگم بيخود از چشم تر آيو بدل چون يادم از بوم و بر آيو
که عمرم در غريبي بر سر آيو از آن ترسم من بر گشته دوران
هزاران ناله و فرياد ديرم ز دست چرخ گردون داد ديرم
چگونه خاطر خود شاد ديرم نشنيد دستانم با خس و خار
درين ره روشنايي کمترک بي دلا راه تو پر خار و خسک بي
بيفکن تا که بارت کمترک بي گر از دستت بر آيد پوست از تن
زده آئينه هر نام بر سنگ دلي ديرم چو مو ديوانه و دنگ
هر آن يارش تويي چه نام و چه ننگ بمو واجند که بي نام و ننگي
دلم جز شوق ته در سر نداره سرم بالين تنم بستر نداره
الهي سر ز بالين بر نداره نهد دور از ته هر کس سر ببالين
درازي دو زلفانت مرا کشت سياهي دو چشمانت مرا کشت
خم ابرو و مژگانت مرا کشت به قتلم حاجت تير و کمان نيست
جنون سري ز سوداي ته باشد بلا رمزي ز بالاي ته باشد
که پنهان در تماشاي ته باشد بصورت آفرينم اين گمان بي
همه پيدا و پنهانم ته ديري نگارينا دل و جانم ته ديري
هميدانم که درمانم ته ديري نميدانم که اين درد از که ديرم
که در هر ملک و هر شهري غريبم مو آن محنت کش حسرت نصيبم
بويني مرده از هجرحبيبم نه بو روزي که آيي بر سر من
به اغياري سر و کاري نديرم بغير ته دگر ياري نديرم
که اصلا روي بازاري نديرم بدکان ته آن کاسد متاعم
بوره يارا که سلطانم تويي تو بوره جانا که جانانم تويي تو
بوره بوره که ايمانم تويي تو ته دوني خود که مو جز تو ندونم
دلم ميل گل روي ته ديره سرم سوداي گيسوي ته ديره
نظر بر طاق ابروي ته ديره اگر چشمم بماه نو کره ميل
وگر غم اندکي بودي چه بودي اگر دردم يکي بودي چه بودي
ازين هر دو يکي بودي چه بودي به بالينم طبيبي يا حبيبي
بدستي جام و دستي شيشه ديرم مو آن رندم که عصيان پيشه ديرم
من از حوا و آدم ريشه ديرم اگر تو بيگناهي رو ملک شو
گرم درتش بسوزاني ته داني گرم خواني ورم راني ته داني
همي واجم خدا جاني ته داني ورم بر سر زني الوند و ميمند
بچشمان سرمه ريز ما کجايي نگار تازه خيز ما کجايي
دم رفتن عزيز ما کجايي نفس بر سينه‌ي طاهر رسيده
که يکسر مهرباني دردسر بي چه خوش بي‌مهرباني هر دو سر بي
دل ليلي از آن شوريده تر بي اگر مجنون دل شوريده‌اي داشت
در آتش گر بسوزند استخوانم به خنجر گر برآرند ديدگانم
نگيرم دل ز يار مهربانم اگر بر ناخنانم ني بکوبند
که هر سوته دلي حالش همين بي من آن شمعم که اشکم آتشين بي
بيته شامم چنان روزم چنين بي همه شب گريم و نالم همه روز
شده کون و مکان از قدرتت حي تو آري روز روشن را شب از پي
بيک کن خلقت هر دو جهان طي حقيقت بشنو از طاهر که گرديد
دو زلفانت حمايل کن بوره پيش شب تار است و گرگان ميزنند ميش
بگو راه خدا دادم بدرويش از آن کنج لبت بوسي بموده
چو کشتي بر لب دريا نشسته دلي ديرم چو مرغ پا شکسته
صدا چون ميدهد تار گسسته تو گويي طاهرا چون تار بنواز
که جام شرک و خود بيني شکستم مو آن دل داده يکتا پرستم
محمد را کمينه چاکرستم منم طاهر که در بزم محبت
دلت همچون دل مو غرق خون شي الهي اي فلک چون مو زبون شي
يقين دانم کزين غم سرنگون شي اگر يک لحظه ام بي غم بويني
چو شمع آتش بجان و ديده تر بي مدامم دل پر از خون جگر بي
که تا روزي ترا بر مو گذر بي نشينم بر سر راهت شو و روز
ندانستم که مي‌افتم بچاهي بناداني گرفتم کوره راهي
ندانستم رفيق نيمه راهي بدل گفتم رفيقي تا به منزل
بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج من آن رندم که گيرم از شهان باج
اگر دارم کشند مانند حلاج فرو نايد سر مردان به نامرد
هزاران دل اسير کاکلت بي زمشک‌تر سيه‌تر سنبلت بي
زخارا سخت‌تر گويا دلت بي زآه و ناله تاثيري نديدم
که هجران چون کند با روزگارت نپرسي حال يار دلفکارت
هزارت عاشق با مو چه کارت ته که روز و شوان در ياد مويي
که ماه رويت آيو در کنارم همه شو تا سحر اختر شمارم
گذاري تا بکي در انتظارم شوان گوشم بدر چشمم براهت
گرفته ظلمتش ليل و نهارو شبي ديرم زهجرت تار تارو
که تا وينم جمال هشت و چارو خداوندا دلم را روشني ده
سرم سوداي گيسوي ته ديره دلم ميل گل روي ته ديره
نظر بر طاق ابروي ته ديره اگر چشمم بماه نو کره ميل
بنفشه جو کناران هفته‌اي بي الاله کوهساران هفته اي بي
وفاي گلعذاران هفته‌اي بي منادي ميکره شهرو به شهرو